Pod koniec XIX wieku żyła pewna zła, ale jednocześnie piękna kobieta. Ludzie, którzy natykali się na nią chociażby przypadkowo, mówili: „Jak ziemia może nosić taką kobietę ? „. Inni wyrażali się jeszcze bardziej konkretnie: ” Przecież to istny diabeł, nie kobieta ! Po co ona w ogóle żyje ?! “.
Nie żyła jak wszyscy ludzie, w żadnym miejscu nie zatrzymywała się na długo – miesiąc lub dwa, a potem znikała i znajdowała się w innym mieście. Wyjeżdżała zawsze wczesnym rankiem, a przyjeżdżała późną nocą.
Nigdy nikomu o sobie nie mówiła. Dlatego nikt nic o niej nie wiedział – kim ona jest, skąd pochodzi? Nikt nie rozumiał – dlaczego tutaj przyjechała ?
Zawsze i prawie natychmiast zwracano na nią uwagę ponieważ była niezwykle piękna. O tym, że była równie zła jak urodziwa dowiadywano się zwykle dużo później, gdy w mieście zdarzały się różnego rodzaju wypadki.
Mężczyźni natychmiast szaleli, kiedy ją widzieli, a omamieni mężczyźni są już niebezpieczni. Teraz nie sposób nawet policzyć, ilu mężczyzn ta kobieta spustoszyła, ile rodzin rozbiła. Kiedy próbowali ją ukarać, zawsze udawało jej się umyć – jakby rozpływała się w powietrzu. Dziwne było również to, że wiele kobiet nadal jej zazdrościło, nawet kiedy dowiadywały się jaką jest okrutną kobietą.
W miastach pamiętano o niej jeszcze długo po jej odejściu, a w niektórych z nich nawet wystawiano o niej sztuki teatralne o przerażających tytułach : ” Nocny niszczyciel „, ” Nadejście piekła ” i wieloma podobnymi.
Tak, byli tacy ludzie, którzy wierzyli, że ta kobieta nie jest człowiekiem, a jakąś zjawą zza światów. Niektórzy mężczyźni potem usprawiedliwiali się, że gdyby była kobietą, to by się jej oparli, a jak można walczyć z istotą nadprzyrodzoną ? Przecież takie rzeczy miały miejsce w XIX wieku.
Legendy o ” zjawie ” nie miały jednak żadnych podstaw., to była kobieta z krwi i kości. Była jednak bardzo nieszczęśliwa, szczególnie, kiedy od czasu do czasu miała wrażenie, że patrzy na świat innymi oczami i od razu zdawała sobie sprawę, że jest zła, bardzo zła, mimo tego że jest bardzo piękna, była też bardzo nieszczęśliwa. Zaczynała wtedy płakać, bo nie mogła zrozumieć – po co żyje ? Po co ziemia ją nosi ? Dlaczego ? Czy jest w ogóle komuś potrzebna ? W końcu przynosi tylko kłopoty. Jednak takie myśli nie trwały długo. Bardzo szybko potrafiła wrócić do siebie. Wtedy zwykle opuszczała kolejne miasto, zostawiając za sobą czyjeś łzy, płacz dzieci i inne cierpienia.
Wszystko jednak kiedyś się kończy.
Znaleziono ją wczesnym rankiem na jednej z ulic Biłgoraju. Dwaj chłopi wybrali się do miasta, by załatwić swoje sprawy i zobaczyli leżącą, bardzo piękna kobieta, Początkowo myśleli, że jest martwa, ale okazało się, że jest tylko nieprzytomna. Według legend to była kobieta bez uczuć, ale to nieprawda, bo czasami przecież zdawała sobie sprawę, jaka jest nieszczęśliwa, a nawet cierpiała bardzo z tego powodu, chociaż były to rzadkie i krótkie stany.
Swoje ostatnie dni kobieta spędziła w szpitalu. Nim nadszedł kres, często szlochała i dręczyło ją to samo, jedyne pytanie: dlaczego tak żyła ? Dlaczego nie mogła sobie ze sobą poradzić, nie mogła się zmienić ?
Plotka głosi, że kapłan, który ją spowiadał i dał ostatnie namaszczenie, wyszedł, przeżegnał się i powiedział:
– Miała straszne życie.
W nocy kapłan miał sen, w którym pojawiła się ta kobieta, mówiąc:
– Moje życie nie było bezcelowe. Bóg wybiera kogoś takiego jak Ty dla dobrego przykładu dla ludzi, a kogoś takiego jak ja dla okropnych i złych. W tych miastach, w których byłam, ludzie będą się bać robić to, co robili wcześniej przez długi czas, a dorastające dziewczyny będą mną straszyć jeszcze przez długi czas. Przecież nawet nie znali mojego imienia…
Ksiądz obudził się, przeżegnał i opowiedział matce sen, a ona sąsiadom…
Faktycznie, potem ludzie straszyli swoje dzieci tą kobietą i tym, jak można skończyć.
