Dawno temu rozwiodłam się z mężem. Kiedy myślę o naszym życiu w ostatnich latach, zdaję sobie sprawę, że byliśmy już sobie zupełnie obcy. Nie było o czym rozmawiać poza kilkoma sprawami gospodarstwa domowego. O uczuciach nie mówiliśmy w ogóle.
Nawet nasza codzienna rutyna była inna. On jest skowronkiem, o 22.00 zwykle spał. Wstawał o 5 rano i wcześnie szedł do pracy, a wieczorem przychodził do domu i oglądał swoje seriale. Czasem sobie myślę, że nieważne, co wżyciu się dzieje, zawsze jest to na lepsze. Co byśmy teraz robili na emeryturze? Przecież nie ucieknie się na cały dzień z domu, bo dokąd? Nie mieliśmy nic wspólnego – nie byłoby o czym rozmawiać ani żartować.
Mieszkam teraz sama i nie nudzę się. Oglądam coś w telewizji, potem w Internecie. Czytam. Rozmawiam się z przyjaciółmi, krewnymi. Dużo gram i sama jedna świetnie radzę sobie z obowiązkami domowymi. Żyję spokojnie w swoim tempie, a w pobliżu nie ma nikogo, kto by mnie irytował.
Wszyscy moi przyjaciele i krewni, którzy mieszkają samotnie na emeryturze, też nie narzekają. Każdy jest zadowolony ze swojego życia. Ale ci, którzy są na emeryturze z małżonkami – są mniej zadowoleni. Po pierwsze, męczą się obowiązkami domowymi. Mężczyźni nie chcą gotować, a żony naciskają na swoich mężów, by angażowali się w obowiązki domowe.
Jedynym plusem, o którym mówią starsze zamężne kobiety, jest to, że łatwiej jest żyć na dwóch emeryturach. Cóż, jeszcze jedna kwestia, jeśli coś się stanie, jest ktoś, kto pomoże i wezwie lekarza. Oto wszystkie korzyści.
Może w moim środowisku nie ma już szczęśliwych par małżeńskich… Najprawdopodobniej tak. Ale kiedyś było wiele par, którzy w starszym wieku mieszkali ze sobą w szczęściu i radości.
