Młoda mama wzięła dziecko na ręce i zbladła. Maluch był owinięty kocem, za drzwiami czekali na nią oraz na noworodka tłumnie ich krewni.
Problem polegał na tym, że w kocu leżało cudze dziecko – mamie wystarczyło jedno spojrzenie, aby to zrozumieć.
Karolina ostrożnie położyła je na stole i zaczęła je rozbierać. Pielęgniarka zirytowana zapytała ją, co robi, mówiąc, że nie jest jedyna i na oddziale czeka jeszcze kilka kobiet na wypisanie.
Karolina jednak nic nie odpowiedziała i drżącymi rękami ściągnęła pieluchę z dziecka, po czym spojrzała z szaleństwem w oczach na pielęgniarkę i krzyknęła:
“ TO CHŁOPIEC. GDZIE JEST MOJA CÓRKA ? NATYCHMIAST ZWRÓĆ MI DZIECKO, BO ZARAZ KAMIEŃ NA KAMIENIU TUTAJ NIE ZOSTANIE ! “.
Irytacja pielęgniarki minęła w mgnieniu oka i gdzieś pobiegła, a kilka minut później kierowniczka oddziału wróciła z córką Karoliny na rękach. Zaczęła ją przepraszać i wyjaśniać, że ten chłopiec również przygotowuje się do wypisu, a dokładniej do przeniesienia go do domu dziecka, ponieważ jego matka zrzekła się syna.
Karolina przestała się denerwować, wzięła córkę na ręce i poszła do męża. Wydawałoby się, że ten dzień był dla nich wielkim świętem, ale młoda matka smuciła się, bo nie nie mogła wyrzucić z głowy tego małego chłopca, który miał trafić do sierocińca. Wieczorem mąż zapytał ją, co się stało, a ta rozpłakała się i opowiedziała mu wszystko.
Po trzech tygodniach cała wielka rodzina zebrała się ponownie, tym razem z okazji przybycia do domu kolejnego, nowego członka rodziny – Maksa. Był to ten sam chłopiec, który prawie został wydany młodym rodzicom zamiast ich córki. Przed zaadoptowaniem go długo myśleli, konsultowali się ze swoimi rodzicami, aż jednogłośnie zgodzili się z tym, że poradzą sobie z jeszcze jednym maluchem. Dzięki temu ich córka ma teraz brata. Jedyne, co musiano teraz zrobić, to kupić inny wózek – podwójny, który pomieści rodzeństwo.
